2022-04-14

Toch dat blauwe (roze) streepje ♥

Februari 2019

We hebben besloten te stoppen met alle medische behandelingen voor een tweede kindje. Het is goed zo. Alle hormonen, moodswings, onzekerheid, echo’s, angst en onrust laat ik achter mij.
Ik wil samen met Daan en Ted genieten, het is goed zo.
In maart krijgen we enorm verdrietig nieuws; mijn vader heeft longkanker en uitzaaiingen in zijn hoofd. Nog een reden om meer te genieten van wat er wel is in plaats van niet.
Ik heb een afrondingsgesprek gehad in het ziekenhuis met de fertiliteitsarts. Omdat er niets medisch aan de hand is met mij en Daan, kan ik nog steeds op de natuurlijke manier zwanger worden, IVF geeft mij geen grotere kans, aangezien ik te weinig eitjes aanmaak met behulp van hormonen. Dat was het dan, we stappen uit het traject, heerlijk, geen hormonen meer!

April 2019

Het is Pasen. Nadat we bij mijn schoonouders zijn geweest, rijden we naar mijn ouders voor een paasontbijtje. Het is heerlijk weer en zijn van plan om daarna heerlijk naar het strand te gaan met z’n drietjes.
Ik weet dat ik ergens ongesteld moet worden (dit is de 2e maand dat ik niets meer bij houd), maar precies wanneer geen idee. Nadat ik ben gaan terug rekenen, denk ik dat ik ongeveer nu wel ongesteld zou moeten zijn. Omdat we bij mijn schoonouders de nodige drankjes hebben gedronken, bij mijn ouders zijn gestart met een prosecco en we naar het strand gaan voor een borrel zeg ik tegen Daan dat ik voor de zekerheid een test wil doen. 

Ik vergeet dit nooit meer!

Bij de AH in Zandvoort een test gehaald en we gaan naar Hippie Fish. 
Wanneer ik naar het toilet ga is het licht heel slecht en ik besluit andersom te plassen (soort hangen boven de pot, broek uit en plassen als een kerel) Ik heb maar 1 test voor de verandering en die moet dus wel goed gaan. Omdat ik vrijwel zeker ben dat het een negatieve test is, leg ik de test weg, kleed me weer (rustig) aan en kijk vervolgens weer naar de test.

3-4 weken ZWANGER     HUH?! 

Ik voel een enorme rust over mij heen, ben mega verbaasd en snap er echt helemaal niks van! Zo loop ik dus terug naar Daan.
Hij vertelt mij later dat hij zeker wist dat het negatief was omdat ik zo rustig terug kwam lopen.
Ik kijk Daan aan en hij schudt ‘nee’, ik schud ja, vervolgens schudt Daan weer ‘nee’ en ik laat de test zien.

HUH?!

Ik heb de laatste slok van mijn wijn genomen en we hebben voor ons uit zitten kijken, als twee verdwaasden. Snappen er HELEMAAL niks van.
Ted vraagt maar steeds waarom we zo aan het glimlachen zijn, wat er aan de hand is en is ondertussen radslagen aan het maken in het zand.
Als eerste hebben we mijn ouders gebeld, jeetje wat waren ze blij, verrast en in de wolken ♥
Mijn vader is er godzijdank nog steeds en heeft To dus leren kennen, dat was mijn grote wens.

Die week gaan Daan en ik ‘s avonds een hapje eten op het strand. Tot mijn grote verbazing zit daar mijn fertiliteitsarts!
Toeval bestaat niet. Ik blij, zij blij ;-)

Op 27 december 2019 is ons grote cadeautje Tootje geboren. Thuis letterlijk onder de kerstboom met mijn moeder en Ted boven in bed.
Ted zei op een gegeven moment tegen mijn moeder (ze waren wakker): ‘ik hoor mijn zusje huilen oma’
‘Nee, joh, mama moet nog naar het ziekenhuis, morgen is ze er, nu eerst lekker slapen’.
Toch even luisteren……
Ja hoor ze horen een baby zachtjes huilen, ze is er!
Mijn moeder was om 4.00 thuis en mijn vader snapte er niks van. Morgen toch pas? Een droombevalling!

Veel mensen zeggen achteraf (ook tijdens het medische traject) ‘loslaten, dan komt het vanzelf’.
Ja ik heb het los gelaten MAAR wanneer je grootste wens een kindje is, en het lukt niet, dan kan je dit NIET loslaten. Iedere dag, ieder moment ben je ermee bezig. De hormonen spuiten, de echo’s, de afspraken voor de punctie, controles, noem maar op, je bent er iedere dag mee bezig. Loslaten kan gewoonweg niet.
Pas als de knop om is en je het niet meer kan opbrengen dan kan je loslaten.
En dan nog wil het niet zeggen dat de wens en je droom uitkomt.
Een medisch traject in gaan voor een kindje is niet niks. Het is eenzaam, onzeker, je raakt je vertrouwen soms kwijt in je lichaam, je hebt het gevoel dat je faalt. Hormonen gieren door je lijf en je hebt nul controle. Ondanks dat is het natuurlijk mooi dat het bestaat, dat je geholpen kunt worden, ook al heb je geen garanties.

Ik ben iedere dag dankbaar voor het feit dat we een cadeautje hebben gekregen. Ik besef me dat het niet vanzelfsprekend is. 

Zit je in een medisch traject voor een kindje, voel je de behoefte om erover te praten, ik ben er voor je.
Ik vond het moeilijk dat je na een mislukte poging naar huis ging, JEZELF weer op moest rapen voor de volgende ronde. Eerst de teleurstelling verwerken, daarna toch weer de hoop en de moed vinden om door te gaan. Die dagen voelde ik mij eenzaam en had ik graag begeleiding gehad.

Een luisterend oor, een ontspannende massage, ik gun het je.
Ik kan er niet voor zorgen dat het uiteindelijk lukt en je droom uitkomt (hoe graag ik ook zou willen), maar ik kan wel naar je luisteren, er voor je zijn wanneer je het nodig hebt en je lijf laten ontspannen. Want ontspannen is in deze tijd zo goed voor je!

Liefs,
Cheraldine